Dünya Kültürleri Evi'nin edebiyat ödülüyle ilgili skandalın ardından, tiyatro toplantısının eleştirmen jürisindeki meslektaşların nabzı kısa süreliğine hızlanacak. Die Zeit'ın son sayısındaki ödül raporunun iki eski jüri üyesi olarak, karar alma sürecinde kimlik politikası tartışmaları gündeme getirildi ve uygulandı. HKW temsili reddediyor.
Ancak böyle bir yaklaşım kesinlikle düşünülebilir; toplumun her alanında adil temsil yaratma isteği artıyor. Ve aynı zamanda, örneğin gönderilerin kotalara göre dağıtılmasında veya yazı işleri departmanlarında konuların belirlenmesinde, giderek daha açık bir şekilde ifade ediliyor ve yerine getiriliyor: Kapakta başka bir yaşlı adam olmasın, lütfen!
Özellikle jüri tartışmalarının kamuoyu olmadan gerçekleşmesi nedeniyle bu hususların bir rol oynaması meşrudur. Ancak HKW davasında açıkça dikkate alınan tek kriter sunulan metnin edebi kalitesiydi. Ve burada Theatertreffen jürisi üyeleri, sanatsal olmayan argümanlar korunan alandan dışarı sızsa bile hızla tekrar sakinleşebilirler.
2019'dan bu yana jüri üyelerinden, davet edilen yapımların en az yarısının yönetmen pozisyonunda kadın (veya çoğunlukla kadın) olması gerektiğini belirten bir kadın kotası uygulaması bile isteniyor. Ancak daha da önemlisi, sezonun “en yenilikçi”, “en alakalı”, “en eğlenceli”, “virtüöz” veya kısaca “en iyi” on yapımını değil, “en iyi” yapımlarını Berlin'e davet etmeleri gerektiğidir. dikkat çekici”. Aslında tek olmayan bir kriter, çünkü akla gelebilecek tüm argümanları kullanabilirsiniz. Önemli olan işin gelenekselden farklı olmasıdır.
Bu yıl da 10'lu tablo, farklı zevkleri ve teatral dilleri barındıran ama aynı zamanda bir fuarın örnek paletini andıran sürpriz bir paket. Aşağı yukarı boş resmi oyunlara (Ulrich Rasche'den “Nathan the Wise” ve Gisèle Vienne'den “Extra Live”) ek olarak, kişisel acıdan alınan parça geliştirmeler de vardı (Falk Richter'den “The Silence” ve “Bucket List”). Yael Ronen). “Laios” (yönetmen: Karin Baier) veya “The Fatherless” (yönetmen: Jette Steckel) filmlerinde kutlanacak süper performanslar ve kaotik, bütünleştirici devasa bir parti (Nicolas Stemann, Stephan Stock, Florian'ın hazırladığı “Giant in Middle Earth”) vardı. Loycke, Der Cora).
Pentikost hafta sonuyla birlikte festival son aşamasına girdi. Son üç konuk oyuncu çeşitlilik açısından arzu edilecek hiçbir şey bırakmadı ve aksi takdirde şikayet edilecek çok şey bıraktı. Rike Süßkind'in Werner Schwab'ın dışkı draması “Overweight, unimportant: Unform” için yaptığı yerleştirmenin dikkat çekici yanı, ilk bakışta fark ediliyor ve anlaşılıyor. Nürnberg eserindeki figürler, bir müzikal mekanizmaya kenetlenen ve Schwab'ın sulu, odunsu yapay dilini bir saatten biraz fazla bir sürede tek notada icra eden, birbirlerini ve cinsel organlarını yakalayan ve çoraplarını uygun bir şekilde döven şişirilebilir seks bebekleridir. şaplaklar ve şaplaklar Sıçrama sesleri. Bu, teknik açıdan karmaşık, tek fikirli bir akşam olarak göz ardı edilebilir.
Seks bebeği müzik kutusu olarak Werner SchwabKonrad Fersterer
Jena Tiyatrosu'ndaki “Köpek Kakası Saldırısı”nda vurgulanan estetik karmaşıklık eksikliği bile haklı olarak “dikkate değer” niteliğini hak ediyor. O akşam, kolektif tiyatro çalışanlarının prova süreci sırasında birbirlerine gönderdikleri e-postalar okunur ve sonunda, sözde başarısız olan projeden arta kalan keyfi bir kupür bulunur. Jüri ve Berlin Theatertreffen seyircisinin coşkuya kapılması gerçeği, kendini yansıtma arzusuyla ve belki de eleştiriye tahammülü olmayan bir oyunbozan olarak ifşa edilme korkusuyla ilgilidir.
Akşam, asıl çalışmaları nedeniyle taşrada fark edilmek isteyen ve söz konusu skandalı dikkat çekme aracı olarak kullanan tiyatrocuların alaycı meşru müdafaasından kaynaklandığı gerçeğiyle ilgilidir. Hesaplamanın işe yaraması ve hatta Berlin'e davetle sonuçlanması, yapımın bir parçası, hatta amacı haline geliyor, bu da tiyatroya ve medya işine yönelik şüpheciliği ve dolayısıyla eleştiriyi doğruluyor. Kolektif fikirle ilgili bir başka nokta da, tek jüri üyesi Ursina Lardi'nin Jena sakinlerinden birini seçip oyunculuk performansı nedeniyle bu yılki 5.000 euro değerindeki Alfred Kerr Erkek Oyuncu Ödülü'nü Nikita Buldyrski'ye vermesidir.
Theatrehaus Jena kolektifi “Köpek Kakası Saldırısı” ileJoachim Dette
Meta düzeyin altında yer alan konular: demokraside eleştirel konuşma, iletişimsel güç sorunları, deha kültü, kadın düşmanlığı – bunlar, özellik bölümlerindeki köpek kakası tartışmasında memnuniyet verici derecede derinlemesine ele alınmıştı – yalnızca ele alınıyor Onlara ironik ve hepsinden önemlisi kendi kendine ironik bir kaçınma yolu vermek için bu harika işleyen kabare gecesinde.
Dikkat çekici bir şekilde, ironiden kaçınmak aynı zamanda Johan Simons'un yönettiği, Bochum'un estetik açıdan son derece iddialı ve virtüöz oyunculuğuna sahip “Macbeth”inin temel konseptinin ve temel sorununun bir parçası. Burada Marina Galic, Stefan Hunstein ve Jens Harzer, kendini kutlama eğiliminde olan bir egemenlik ile özüne indirgenmiş Shakespeare dramasını oynuyorlar. Üçü, komplocu bir ustalıkla oyundaki sahnelerin özü konusunda hemfikir ve karakterler üzerinde kendilerini öne sürüyorlar. Ve sonra hemen hemen grafiksel soyutlamaya geri dönüyorlar ya da zarif bir şekilde mesafelerini koruyorlar. Harzer'in figüratif sıcaklığı ve Charlie Chaplin bilgeliğinin dokunuşu, yalnızca birkaç dakika içinde ustalığın içinden parlıyor.
İyi karıştırılmış tiyatro sıvıları ve kasıtlı olarak üflenen barutlar kullanılsa ve her cinayetten sonra kostümlerin değiştirilmesi gerekse bile oyun steril ve soğuk kalır. Ve her ne kadar üçü tekrar tekrar birbirlerine dokunsalar, öpüşseler ya da birbirlerinin çıplak poposunu öpseler de birbirleriyle çok az ilgileri var. Sanki bir duruma dahil olmak, hatta onu oynamak tarzsız ve değersizmiş gibi, çünkü o zaman kişi muhtemelen yüksek kültürel yansıma seviyesinden veya anlamın su geçirmez çerçevesinden kaçabilir. Bize, yani izleyicilerinize düşüyoruz. Merhaba?
Uzun süredir sahne kapısını kapatan kırmızı bir perde vardı. Harika buluş! Muhtemelen tiyatro buluşmalarının doğasında vardır: Dikkat çekici olandan sıkılmaya başladığınızda, geleneksel olan kendi çekiciliğine bürünür.
Ancak böyle bir yaklaşım kesinlikle düşünülebilir; toplumun her alanında adil temsil yaratma isteği artıyor. Ve aynı zamanda, örneğin gönderilerin kotalara göre dağıtılmasında veya yazı işleri departmanlarında konuların belirlenmesinde, giderek daha açık bir şekilde ifade ediliyor ve yerine getiriliyor: Kapakta başka bir yaşlı adam olmasın, lütfen!
Özellikle jüri tartışmalarının kamuoyu olmadan gerçekleşmesi nedeniyle bu hususların bir rol oynaması meşrudur. Ancak HKW davasında açıkça dikkate alınan tek kriter sunulan metnin edebi kalitesiydi. Ve burada Theatertreffen jürisi üyeleri, sanatsal olmayan argümanlar korunan alandan dışarı sızsa bile hızla tekrar sakinleşebilirler.
2019'dan bu yana jüri üyelerinden, davet edilen yapımların en az yarısının yönetmen pozisyonunda kadın (veya çoğunlukla kadın) olması gerektiğini belirten bir kadın kotası uygulaması bile isteniyor. Ancak daha da önemlisi, sezonun “en yenilikçi”, “en alakalı”, “en eğlenceli”, “virtüöz” veya kısaca “en iyi” on yapımını değil, “en iyi” yapımlarını Berlin'e davet etmeleri gerektiğidir. dikkat çekici”. Aslında tek olmayan bir kriter, çünkü akla gelebilecek tüm argümanları kullanabilirsiniz. Önemli olan işin gelenekselden farklı olmasıdır.
Bu yıl da 10'lu tablo, farklı zevkleri ve teatral dilleri barındıran ama aynı zamanda bir fuarın örnek paletini andıran sürpriz bir paket. Aşağı yukarı boş resmi oyunlara (Ulrich Rasche'den “Nathan the Wise” ve Gisèle Vienne'den “Extra Live”) ek olarak, kişisel acıdan alınan parça geliştirmeler de vardı (Falk Richter'den “The Silence” ve “Bucket List”). Yael Ronen). “Laios” (yönetmen: Karin Baier) veya “The Fatherless” (yönetmen: Jette Steckel) filmlerinde kutlanacak süper performanslar ve kaotik, bütünleştirici devasa bir parti (Nicolas Stemann, Stephan Stock, Florian'ın hazırladığı “Giant in Middle Earth”) vardı. Loycke, Der Cora).
Pentikost hafta sonuyla birlikte festival son aşamasına girdi. Son üç konuk oyuncu çeşitlilik açısından arzu edilecek hiçbir şey bırakmadı ve aksi takdirde şikayet edilecek çok şey bıraktı. Rike Süßkind'in Werner Schwab'ın dışkı draması “Overweight, unimportant: Unform” için yaptığı yerleştirmenin dikkat çekici yanı, ilk bakışta fark ediliyor ve anlaşılıyor. Nürnberg eserindeki figürler, bir müzikal mekanizmaya kenetlenen ve Schwab'ın sulu, odunsu yapay dilini bir saatten biraz fazla bir sürede tek notada icra eden, birbirlerini ve cinsel organlarını yakalayan ve çoraplarını uygun bir şekilde döven şişirilebilir seks bebekleridir. şaplaklar ve şaplaklar Sıçrama sesleri. Bu, teknik açıdan karmaşık, tek fikirli bir akşam olarak göz ardı edilebilir.
Seks bebeği müzik kutusu olarak Werner SchwabKonrad Fersterer
Jena Tiyatrosu'ndaki “Köpek Kakası Saldırısı”nda vurgulanan estetik karmaşıklık eksikliği bile haklı olarak “dikkate değer” niteliğini hak ediyor. O akşam, kolektif tiyatro çalışanlarının prova süreci sırasında birbirlerine gönderdikleri e-postalar okunur ve sonunda, sözde başarısız olan projeden arta kalan keyfi bir kupür bulunur. Jüri ve Berlin Theatertreffen seyircisinin coşkuya kapılması gerçeği, kendini yansıtma arzusuyla ve belki de eleştiriye tahammülü olmayan bir oyunbozan olarak ifşa edilme korkusuyla ilgilidir.
Akşam, asıl çalışmaları nedeniyle taşrada fark edilmek isteyen ve söz konusu skandalı dikkat çekme aracı olarak kullanan tiyatrocuların alaycı meşru müdafaasından kaynaklandığı gerçeğiyle ilgilidir. Hesaplamanın işe yaraması ve hatta Berlin'e davetle sonuçlanması, yapımın bir parçası, hatta amacı haline geliyor, bu da tiyatroya ve medya işine yönelik şüpheciliği ve dolayısıyla eleştiriyi doğruluyor. Kolektif fikirle ilgili bir başka nokta da, tek jüri üyesi Ursina Lardi'nin Jena sakinlerinden birini seçip oyunculuk performansı nedeniyle bu yılki 5.000 euro değerindeki Alfred Kerr Erkek Oyuncu Ödülü'nü Nikita Buldyrski'ye vermesidir.
Theatrehaus Jena kolektifi “Köpek Kakası Saldırısı” ileJoachim Dette
Meta düzeyin altında yer alan konular: demokraside eleştirel konuşma, iletişimsel güç sorunları, deha kültü, kadın düşmanlığı – bunlar, özellik bölümlerindeki köpek kakası tartışmasında memnuniyet verici derecede derinlemesine ele alınmıştı – yalnızca ele alınıyor Onlara ironik ve hepsinden önemlisi kendi kendine ironik bir kaçınma yolu vermek için bu harika işleyen kabare gecesinde.
Dikkat çekici bir şekilde, ironiden kaçınmak aynı zamanda Johan Simons'un yönettiği, Bochum'un estetik açıdan son derece iddialı ve virtüöz oyunculuğuna sahip “Macbeth”inin temel konseptinin ve temel sorununun bir parçası. Burada Marina Galic, Stefan Hunstein ve Jens Harzer, kendini kutlama eğiliminde olan bir egemenlik ile özüne indirgenmiş Shakespeare dramasını oynuyorlar. Üçü, komplocu bir ustalıkla oyundaki sahnelerin özü konusunda hemfikir ve karakterler üzerinde kendilerini öne sürüyorlar. Ve sonra hemen hemen grafiksel soyutlamaya geri dönüyorlar ya da zarif bir şekilde mesafelerini koruyorlar. Harzer'in figüratif sıcaklığı ve Charlie Chaplin bilgeliğinin dokunuşu, yalnızca birkaç dakika içinde ustalığın içinden parlıyor.
İyi karıştırılmış tiyatro sıvıları ve kasıtlı olarak üflenen barutlar kullanılsa ve her cinayetten sonra kostümlerin değiştirilmesi gerekse bile oyun steril ve soğuk kalır. Ve her ne kadar üçü tekrar tekrar birbirlerine dokunsalar, öpüşseler ya da birbirlerinin çıplak poposunu öpseler de birbirleriyle çok az ilgileri var. Sanki bir duruma dahil olmak, hatta onu oynamak tarzsız ve değersizmiş gibi, çünkü o zaman kişi muhtemelen yüksek kültürel yansıma seviyesinden veya anlamın su geçirmez çerçevesinden kaçabilir. Bize, yani izleyicilerinize düşüyoruz. Merhaba?
Uzun süredir sahne kapısını kapatan kırmızı bir perde vardı. Harika buluş! Muhtemelen tiyatro buluşmalarının doğasında vardır: Dikkat çekici olandan sıkılmaya başladığınızda, geleneksel olan kendi çekiciliğine bürünür.